اینجا ابتدای مهربانی خداوند است،
سحرگاه روشن «اللّهم انّی اسئلکَ من بَهائِکَ بِأبْهاهُ و کُلُّ بهائِکَ بَهی».

اینجا سحرگاه باران یکریز استجابت است؛
اینجا آغاز رحمت واسعه نور،
اینجا آغاز سلام و تحیت است.

اینجا آغاز شفافیت و آینه‏گی
اینجا آغاز صمیمیت و جاودانگی،
اینجا ابتدای مهربانی خداوند است.


و این منم!دور مانده از چشمه.‏ساران رحمت
غرق در لذات ناچیز زمینی

افتاده در گودال وحشت و تنهایی
با قلبی آکنده از نفاق

و عملی لبریز از ریا
و زبانی سراسر کذب
و چشمی افروخته از خیانت


هذا مقام العائذ بک من النار
هذا مقام المستَجیر بک من النار
هذا مقام المستغیثُ بک من النار

بگذار اولین کسی باشم
که به دعوتت پاسخ گفته است!


بگذار اولین کسی باشم
که حلاوت مهربانی‏ات را چشیده است!

بگذار اولین کسی باشم
که سر بر شانه‏ های کریمت گذاشته است!


ای خدایی که تمام پنجره‏ هایت را به رویم گشوده‏ای!
ای خدایی که تمام چشمه ‏هایت را زیر پایم جاری کرده ‏ای!
ای خدایی که از همه سو، به استقبالم آمده ای!

هذا مقام الخائف المستجیر
این است حال کسی که این روزها به تو رسیده است.

این است حال کسی که دور مانده بود از هفت شهر مهربانی تو
این است حال کسی که خودش را باخته بود...
خودش را گم کرده بود...
خودش را کشته بود...


خودش را ذره ذره پامال وسوسه ‏های شیطانی خویش کرده بود.
این است حال زار کسی که اینک گرمای محبت تو،
یخ ‏های انباشته در درونش را ذوب کرده است.


این است حال کسی که آواره بود،
هراسان بود؛ حال کسی که در گناه مسکن داشت،
حال کسی که غرق در لذات زمین بود.
حال کسی که گناه مغرورش کرده بود
و حال کسی که تو را تازه یافته است.

در این سحرگاه، در این لحظه ‏های توبه و استجابت.
حال کسی که تازه دریا را یافته است،
حال کسی که تازه خودش را یافته است.


حال کسی که تازه به لبخند خداوند رسیده است،
حال کسی که به لذت آسمانی رسیده است،
حال کسی که جز تو کسی را ناجی نمی‏داند.

هذا مقام الغریب الغریق...
این است مقام غریب غرق شده